Tussen hamer en aanbeeld wil je niet zitten.
Na het zoveelste incident zit ze zwijgend aan tafel.
Ze begrijpt wat er gebeurd is en snapt waarom dit weer gebeurd is, maar ze weet zich geen raad hoe ze er tussenuit kan geraken.
Ze snapt de overlater en verstaat de overnemer. Ze hebben het allebei goed voor.
Maar er zijn weer veel dingen gezegd, die je kan vergeven, maar moeilijk kan vergeten.
En ze wil dat het opgelost geraakt.
Het is een voorrecht om te mogen overnemen en het is een kunst om los te laten.
De oprichter van het familiebedrijf is geslaagd. Hij heeft het goed voor mekaar, en weet precies hoe het verder moet.
Liefst zou hij zelf verder doen. Dit is duidelijk.
Maar de tijd dringt: voor hemzelf omdat hij eindelijk eens moet tijd maken voor zichzelf en zijn gezin.
En als hij nooit stopt, hoe kan hij dan zeker zijn dat zijn erfenis wordt verder gezet.
Het best zou hij een kopie vinden van zichzelf: zelfde talent, zelfde karakter, zelfde ingesteldheid.
Zo’n dummy zou hem meest vertrouwen geven.
De kandidaat overnemer zit natuurlijk in de familie. Zijn verbondenheid met de familiezaak wordt vertaald als een rentmeesterschap.
Hij voelt het ook als een gewenste situatie.
Hij gelooft dat hij dit kan, wil en moet doen.
Maar de overnemer is geen kopie van zijn voorganger.
En dit leidt tot conflicten.
Verschillende visie en strategie
Verschillende vaardigheden
De overlater kan verschillende rollen aannemen.
De overnemer kan een ander tempo aannemen.
Er is geen ingroei plan.
Er is geen verbindende communicatie
Tijd geeft raad, een haalbaar plan bestaat uit verschillende stappen.
Het gemeenschappelijk doel moet altijd duidelijk zijn.
Met vallen en opstaan kan je doorgaan in het proces.
De taken die de overnemer beter doet, kan de overlater vlotter loslaten.
Door de doelen aan te passen aan de mogelijkheden wordt het overnameplan haalbaar.
Stoppen met ondernemen is minstens zo lastig als starten.
Een regelmatig overleg met een buitenstaander geeft meer inzicht
en vermijdt de kostprijs van pijnlijke situaties.